|
توي اتوبوس
 شلوغ است.
45 دقيق طول
كشيد. سوار شدم. روي صندلي دوم!
صندلي اول:
بحث سياسي
دو پسر بچه
ي كم سن پر حرف. يك پسر بچه ي پر سن پر حرف!
"ما خودمان
بايد دست به كار شويم"
"ما خودمان
هم جنبه اش را نداريم"
و مثال مي
زند:
"يك پسر با
شلوارك مي آد تو خيابون. خب پليس بايد اينو بگيره ديگه"
!!!
هندز فري را
از كيفم بيرون مي كشم. صداي آهنگم را زياد مي كنم. ترجيح مي دهم حتي يك
كلمه ي ديگر نشنوم!
حالم به هم
مي خورد!
درد من
شلوغي صف اتوبوس نيست!
من پاي چوبه
ي دارم!
امروز يا
فردايش را نمي دانم!
اين پرحرف
ها هم خطابم خواهند "كونــي"! (احتمالاً)
درد من
شلوارك و خيابان نيست. گرچه با شلوارك بيرون رفتن را دوست دارم.
درد من، درد
نفس كشيدن در پستو است ...
درد زنده
ماندن است ...
از اتوبوس
پياده مي شوم، پسر پُر-سن پرحرف از كيفش دو اعلاميه بيرون مي كشد ...
دو كم سن پر حرف مي گيرند ...
"خداحافظ"
"خداحافظ"
.
سلام
من رهام
هستم، يك همـــجنــسگرا
|
بازگشت به چراغ
37